Zie ook het archief.

Tweet

Like ons op facebook

Uit de Zen.nl-Facebookgroep

Onderbewustzijn

Een donkere krocht,
Altijd aanwezige ondergrond.
Vol van halfbekende, weggestopte,
fermenterende gedachten.
Een beetje vies, een beetje eng.

Maar wat een vruchtbaarheid, wat een potentie!

Ik zaai zorgvuldig en aandachtig een zaadje,
dek het toe en laat het met rust,
het kiemt, het groeit, helemaal vanzelf
en uit het zicht.
Dan, na een tijdje,
komt het aan de oppervlakte,
komt het naar me terug als een fris groen ding.

Gedicht van dr. Stijn Hoppenbrouwers, lid bij Zen.nl Nijmegen en lector aan de HAN

De kater na Andrea Bocelli

Rients Ritskes, Zen.nl Nijmegen. Al ruim een half jaar geleden kochten we kaarten voor het concert van Andrea Bocelli in Praag. De eerste pogingen om kaarten te bemachtigen mislukten, maar later slaagde we er toch in en nu was het dan zover. Goedgehumeurd vertrokken we om 9.00 uur per auto en we arriveerden de dag voor het concert geheel volgens planning om 18.00 uur. Alles liep wonderbaarlijk goed. Een enkel kilometertje file zorgde ervoor dat we niet te vroeg aankwamen en in de overvolle straat van ons hotel, in hartje Praag, kwam net op het goede moment een parkeerplek vrij.
De avond verliep al even perfect evenals de dag van het concert. We maakten een stevige wandeling door het zonovergoten oude gedeelte de stad, over de beroemde Karelsbrug, langs het Kafka museum. Een sprookje werd werkelijkheid en zo kwamen we ’s avonds aan in de O2-Arena. Voorafgaand aan het concert werden we getrakteerd op een heerlijk glas rode wijn van de wijngaarden van Andrea Bocelli en zijn broer. De wijn van de 150 jaar oude Bocelli Toscaanse wijnstokken smaakte goddelijk. Alles op onze reis verliep tot dan toe zo goed, dat ik haast twijfelde aan het werkelijkheidsgehalte.

Het concert
Het begin van het concert deed niet onder voor de sprookjesachtige aanloop er naartoe. De tranen van ontroering liepen mij al over de wangen, nog voor de meester opkwam. Voorafgaand aan zijn optreden werd er een promotiefilm over het liefdadigheidsfonds van Andrea Bocelli getoond. Daarin zagen we hoe er met geld uit het fonds onderzoek gedaan wordt dat het blinden als Bocelli zelf met elektronica makkelijker moet gaan maken om zich te oriënteren. En als klap op de vuurpijl in dit voorprogramma hoor je de blinde zanger zingen: ‘Amazing grace, I was blind but now I see.’
Ik was al behoorlijk ontroerd geweest bij het horen van dit nummer op zijn CD in de auto op weg naar Praag, maar nu braken mijn Friese dijken door, dijken die anders het water zo goed weten tegen te houden. Het concert was overdonderend en adembenemend en zo perfect als het maar kon zijn. Het hele Praags Filharmonisch Orkest was samen met een groot koor aanwezig en samen zorgden ze voor een stemming en volheid van klank en kleur die de grootsheid van de alles overheersende tenor nog beter deed uitkomen. Na een hele serie toegiften en twee maal een staande ovatie, braken opnieuw mijn dijken door.
Wat een goddelijke perfectie, wat ontroerend. Wat had ik hem gegund om dit enthousiaste publiek met eigen ogen te kunnen zien. Wat moet het leven lijden zijn als je ten gevolge van een voetbalongeluk op je twaalfde eerst kon zien, maar nu blind bent. Maar even zo goed, wat moet het geweldig zijn om week in week uit zoveel tienduizenden luisteraars te kunnen verrukken met je stem. Tegelijk had ik te doen met Andrea Bocelli.

Vanwaar de kater?
De volgende ochtend. In plaats van geïnspireerd voelde ik me bij het opstaan een beetje twijfelachtig, zoekend met een wat leeg gevoel. Merel deelde deze gevoelens. Ik begreep mezelf niet. De maestro had een perfect optreden neergezet, we zaten mooi vooraan en ook aan ontroering had het niet ontbroken. Wat wil je dan nog meer? De avond was in menig opzicht de beste van mijn leven en gaf toch geen goed gevoel. Hoe kan dit? Het heeft nog tot de dag erna geduurd voor ik in de gaten begon te krijgen dat de avond inderdaad hemels was geweest, maar daar zat hem nu juist ook het probleem. Er ontbrak toch iets aan het hemelse concert. Het was te perfect, maar dat wil dus ook zeggen dat er ‘niks gebeurde’.
Er gebeurde precies was er moest gebeuren, zelfs een Fries ontdooide onder het genot van zijn stem. Iedereen happy zou je zeggen en kritiek onmogelijk. Elke toon was goed en elke uithaal adembenemend. Zelfs de, overigens uitstekende, dirigent, die het applaus voor Andrea wat te weinig serieus in ontvangst nam, verhoogde het medelijden met de blinde God die de sterren van de hemel had gezongen. Liet de dirigent daarmee misschien iets wat van zijn jaloezie doorschemeren? Als dat zo was, dan speelde hij daar dus de perfect de rol van Judas en liet zo de Jezus van die avond nog meer stralen. Immers geen Jezus zonder zijn Judas. Maar waardoor heb ik nu het gevoel van een kater?


Zijn eigen antwoorden
Andrea Bocelli geeft zelf in een van zijn interviews het antwoord, namelijk nauwelijks een bedoeling te hebben met zijn optredens. Natuurlijk wil hij mensen een fijne avond bezorgen, maar verder zegt hij niet echt bezig te zijn met een boodschap. De kritiek die je online leest over zijn optredens gaat zelden over zijn zingen. De kritiek die er is, gaat over het feit dat hij nooit iets zegt op het podium. Hij treedt niet in contact met de zaal. Hij nodigt geen seconde uit tot meezingen, Nee, alles moet perfect zijn bij Andrea Bocelli en daarbij past geen improvisatie. Hij is en blijft nerveus tijdens zijn hele optreden. Hij geeft zijn stem, maar niet zichzelf.

Probeer de beste te zijn
Het is de ‘crack’ die ik mistte. ‘There is a crack in everything, that's how the light gets in’ zingt Leonard Cohen en die crack is precies wat er ontbreekt in de stem en het optreden van Bocelli, waardoor je ondanks of dus juist door de ongeëvenaarde perfectie het echte mist. In hetzelfde interview las ik iets dat ook een deel van de puzzel oplost en misschien wel het meest wezenlijke deel.
Op de vraag wat zijn boodschap is met zijn optredens, antwoordt Bocelli niet alleen daar niet echt over na te hebben gedacht, maar ook dat hij altijd probeert de beste te zijn, omdat hij ervan overtuigd is dat het streven om de beste te zijn ons het meest stimuleert onze talenten optimaal te ontwikkelen. Hij zingt dus niet om iets met je te delen, maar om te laten horen dat hij de beste tenor is. En laat hem dat zijn, maar maakt dat hem of ons gelukkig? Ik kan de indruk niet echt krijgen. Hij lijkt een product te zijn van de verouderde psychologie, die er in gelooft dat persoonlijke ontwikkeling het hoogste doel is van mens zou zijn. Wat een vergissing.

Weekendsesshin 27-29 november – Zen.nl Amsterdam, Zen.nl Breda, Zen.nl Eindhoven, Zen.nl Enschede, Zen.nl Haarlem, Zen.nl Tilburg en Zen.nl Utrecht.
Wakker worden! Werk aan de winkel! 37 deelnemers van zeven Zen.nl-vestigingen namen in de weekendsesshin van 27-29 november jl. deze uitdaging aan. Geïnspireerd door teisho’s van Peter van Beukelen en Pia Velema oefenden ze met Boeddha’s Vier Edele Waarheden en Stephen Batchelor’s interpretatie daarvan. Met je rechtervoet over de drempel, onkruid wieden in het donker, een strak aangehouden sesshin-structuur, overheerlijk eten: er was voldoende werk aan de winkel, en er viel veel te genieten. Zo’n twintig ‘eerste-keer-deelnemers’ konden ervaren hoe diep de stilte wordt met zo’n grote groep, en hoe warm het applaus in de ‘klap-ceremonie’. De leiding - Peter, Pia, Etiënne Jacobs en Lilian van der Vaart - is unaniem: prachtig en leerzaam om dit zo samen te kunnen doen, voor herhaling vatbaar!

De stelling van deze week:
Er is behoefte aan meer boeddhisme in de politiek
klik hier
om je mening te geven

Lees in de ZenActueel van volgende week de uitslag.

Mijn partner zou ook moeten mediteren

De stelling in de vorige ZenActueel was 'Mijn partner zou ook moeten mediteren', 29% was het eens met de stelling, 71% oneens.
Hierbij een selectie van de toelichtingen:

Commentaar van de EENS stemmers (29%):
* Eens en wel om een egoïstische reden: dan heb ik er op dat vlak een maatje bij.
* Eens, maar helaas heeft hij er geen geduld voor ;)
* Zeker, iedereen zou moeten mediteren
* Alleen als het zijn eigen keuze is
* Iedereen zou moeten mediteren als zij daar, voor het moment in dit leven, aan toe zijn.
* Eens, als mijn partner mopperend thuis komt denk ik hij zou ook moeten mediteren. Als mijn collega klaagt, ga mediteren. Als mijn baas zeurt over ieder detail, ga mediteren. Als de automobilist achter mij toetert om een kleine fout, ga mediteren. Als mensen voor piepen bij de kassa omdat ze denken dat ze haast hebben, ga mediteren. Als mijn zus weer eens klaagt hoe druk ze het heeft, ga mediteren. Als iedereen zou mediteren hoef ik mij nooit meer te irriteren.
* Ja, want dan kun je elkaar motiveren

Commentaar van de ONEENS stemmers (71%):
* Niet mee eens. Waarom zou hij? Hij is wel bekend met meditatie, maar voelt de behoefte niet.
* Nee, mijn partner is autonoom en kiest haar eigen weg. In de uitwisseling van ervaringen vinden we elkaar.
* Mijn partner mediteert inmiddels ook en ik ervaar dit als erg prettig. Zolang er begrip is voor jouw keuze is het echter niet noodzakelijk.
* Moeten? Nee, het zou zeker helpen! Maar MOETEN mediteren, dat werkt niet.
* Oneens, maar ik mediteer voor hem, voor zijn verlichting.
* Moeten vind ik te ver gaan maar het zou wel heel fijn zijn als je partner mee doet zodat je ervaringen, gevoelens en gedachtes kunt delen die voortkomen uit het mediteren.
* Nee, maar door te doen wat ik wil doen, komen dingen in beweging. Bij mijzelf en bij mijn partner. Wie weet mediteren? Een andere weg? Heel goed!
* Ik zou het erg fijn vinden om samen te doen. Maar kan het niet dwingen; hij loopt zijn eigen pad.

ZenActueel TV
gemist?