Dankbaar voor het kamp
Sietze Graafsma,
Zen.nl Tilburg. De wintersesshin had dit jaar als thema dankbaarheid. Voor velen heeft ook
deze sesshin tot diepe inzichten geleid. Voor mij was het aanvankelijk niet te begrijpen dat dankbaarheid een leermoment is, dat tot een inzicht kan leiden dat ons gelukkig maakt en dat met name inzichten in de negatieve ervaringen in ons leven daarbij behulpzaam kunnen zijn. In dit kader heeft zich bij mij tijdens de sesshin een herbeleving van een patiëntencontact voorgedaan, die een grote paradigmashift heeft veroorzaakt.
Een vrouw van 92 jaar verscheen op het spreekuur voor een pre-operatief onderzoek. Zij was een lichamelijk fragiele, broze vrouw. Ofschoon ik mij afvroeg of zij de geplande operatie lichamelijk wel kon doorstaan, viel het mij op dat zij geestelijk zeer scherp was en bijzonder helder uit haar ogen keek. De helderheid waarmee zij haar ideeën formuleerde stond in scherp contrast met haar fysieke kwetsbaarheid.
Tijdens het gesprek kwamen we op het onderwerp opvoeden van kinderen. Ik zei dat er tegenwoordig zoveel op kinderen afkomt dat het zeer moeilijk is om je aandacht langere tijd voor een onderwerp te kunnen vasthouden en sturing te geven aan alle prikkels in je hoofd. Na enig nadenken vertelde ze mij dat ze met vijf kinderen in een Jappenkamp had gezeten.
Haar man was in het begin van de oorlog door de Japanners geëxecuteerd. Toen ze na de oorlog in Nederland terugkwam merkte ze dat er niemand op haar zat te wachten. Nederland lag in puin en men had de handen vol aan de opvang van de slachtoffers uit de Duitse concentratiekampen. Wat er in het verre Indië gebeurd was, lag zo ver van huis, dat kon er allemaal niet meer bij. Er was geen plaats voor de repatrianten uit de overzeese gebieden.
Ze zei: ‘Als ik niet in het kamp had gezeten dan had ik niet geweten hoe ik mijn kinderen had moeten opvoeden toen ik terugkwam naar Nederland.’ Ik was zeer onder de indruk van deze opmerking van zo’n wijze oude vrouw. Ik had altijd het idee gehad dat concentratiekampen en wat zich daar afspeelde van een absolute zinloosheid getuigde en kon mij niet voorstellen dat er ooit een persoon zou zijn die hieruit een positieve kracht zou kunnen putten. Tijdens de sesshin, waarbij bovenstaande gebeurtenis als een film aan mij voorbij trok, realiseerde ik me plotseling dat iedere ervaring, hoe erg die ook is, ons iets kan leren, waardoor dankbaarheid ontstaat.
Lees in deze ZenActueel ook:
Like ons op facebook