ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Waarom zen?
Ruben Siebrand /
Zen.nl Apeldoorn / 26 juni 2025
Lees hier het opmerkelijke verhaal van Ruben over wat zen kan betekenen na een tonisch-clonische epileptische aanval.
Dit was ik. Of misschien: dit bén ik, drie jaar geleden.
6 november 2021. Midden in de nacht word ik wakker in een ambulance. Een tonisch-clonische epileptische aanval, zegt de arts als ik in het ziekenhuis ben. Mijn zenuwstelsel kon de druk niet meer aan.
Die druk was het resultaat van jaren stapelen:
• niet-aangeboren hersenletsel (NAH)
• onrustige nachten na de geboorte van ons tweede kindje
• de coronapandemie
• uitdagend werk en verschoven diensten
• en vooral: het structureel negeren van alle rode vlaggen
En daar lag ik dan. De diagnose: epilepsie, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn NAH. De oplossing? Medicatie.
Maar de bijwerkingen waren heftig: agressie, een kort lontje, depressie. Ik kon niet tegen prikkels, was uitgeput, lag uren op de bank en voelde mezelf verdwijnen. Alles en iedereen ging door, behalve ik.
Mijn kinderen zagen hun vader steeds vaker op de bank liggen. Of in de nacht verdwijnen in een ambulance.
Mijn vrouw? Zij moest alles dragen. Niet met twee, maar met drie kinderen. Want ik was op dat moment een extra kind geworden om rekening mee te houden.
En dat hakte erin.
Ik voelde me een schim van wie ik ooit was. Vroeger degene die alles aanpakte, nu iemand die niet eens wist of hij de dag zou doorkomen.
Er was veel schaamte. Naar mijn kinderen, waar ik geen vader meer voor was. Naar collega’s, die ik voor mijn gevoel in de steek liet. Maar vooral naar mijn vrouw.
Zij had niet getekend voor dit leven. En toch stond ze er. Elke dag.
Een gezinsuitje naar het Spoorwegmuseum. Ik moest gaan. Voor ons. Voor mijn gezin. Alles was strak gepland. We waren als eersten binnen. We liepen snel langs de exposities, langs de achtbaan.
Maar na nog geen uur zat ik in een hoekje. Koptelefoon op, slaapmasker over mijn ogen. Alles was te veel.
Mijn neuroloog raadde me mindfulness aan. Dat bracht me bij
Zen.nl.
Ik had geluk: ik kon direct starten met de
introductiecursus. De eerste keer op het kussen, links van de leraar, in de stilte van de zendo. Daar viel de druk van me af.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik rust. Geen blijvende rust, maar genoeg om hoop te voelen.
De stilte was overweldigend. Geen prikkels, geen zorgen. Alleen mijn ademhaling.
Daar, op dat kussen, voelde ik: ik hoef niks. Ik mag gewoon zijn.
Sceptisch als ik was, begon ik aan een pad dat verrassend vertrouwd voelde. Geen wonderen, maar hele kleine stapjes vooruit – en soms hele grote stappen terug.
Toch was er beweging. In de stilte, in de meditatie, in de discipline vond ik langzaam weer contact met mezelf.
Wat heb jij nodig? Wat kun jij nog? Wat wil je eigenlijk? Laat los wat niet belangrijk is.
Mijn neuroloog vroeg me laatst: wat heeft zen voor jou gedaan?
Ik kon maar moeilijk antwoord geven. Want zen deed niet één ding. Het deed veel.
Een paar dingen die me jarenlang parten speelden: geen energie, overprikkeling, het gevoel steeds iets te missen, schuldgevoel – naar mijn gezin, collega’s, zelfs mijn zenleraar als ik een avond miste. De ervaringen met het UWV, depressieve periodes, systeemtherapie, ergotherapie. Het besef dat ik nooit meer 100% ‘de oude’ zal worden.
En deze lijst is nog veel langer. Al die ervaringen bleven maar rondspoken in mijn hoofd.
Zen maakte die ervaringen niet weg. Maar het maakte ze kleiner. Compact.
Niet weg, maar hanteerbaar. En als er ruimte komt, is er weer plek voor iets nieuws.
Soms voel ik de paniek nog opkomen. Maar waar ik vroeger vluchtte, ga ik nu zitten.
Zazen is geen oplossing. Het is een anker.
Zen werd de basis. Het gaf structuur aan mijn herstel en werd het fundament onder de paden.
Uiteindelijk had ik de ruimte om mijn medicatie te gaan afbouwen – nog steeds met dezelfde neuroloog. In september 2023 begon ik langzaam weer mijn leven in eigen hand te nemen. Vandaag werk ik – met vallen en opstaan – aan mijn gezondheid en balans. Ik bouw buffers in, herken mijn grenzen, en val soms terug.
Maar het vertrouwen is terug. Zazen is belangrijk.
Gewoon zitten. Naar binnen. Naar stilte. Gewoon zijn.
Deze ervaring motiveert me om iets terug te doen. Begin dit jaar startte ik met de
opleiding tot zenleraar (ziop).
Mijn doel? Anderen helpen om de rust en ruimte te vinden die ik vond.
Niet met grote beloften. Maar met een zitkussen, een ademhaling, en de uitnodiging om stil te zijn.
Want daar begint het. Daar begon het voor mij ook.
En dat slaapmasker en die noise-cancelling koptelefoon?
Die heb ik nog steeds. Maar ik gebruik ze steeds minder vaak.
Verslag boomplantdag Woerden
Twijfelmoedig | De moed om niet-te-weten
Wat nam ik mee uit Taiwan?
De aanslagen in Parijs hebben me gelukkig gemaakt
Verslag themadag over: toeval
Over inzicht, aandacht en vreugde