ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Wat doet materie met mijn leven?
Het verlies
In een coachingsessie hoort Yvonne Visser mijn onvrede en zegt: ‘Je leven hoeft niet groots en meeslepend te zijn. Het gaat om de kleine dingen. Zorg voor je planten, veeg je stoepje, wees vriendelijk.’ Ik hoor haar en denk direct: Oh nee hoor, ík ben bijzonder, mij wacht toch zeker wel een speciaal leven! Het is de bekende weerstand die steeds in een andere vorm opkomt. Toch weerhoudt die me er niet van om te proberen wat ze zegt. Ik plant een paar bloemen in een pot en veeg het stoepje van de buren; bijzonder aardig op zijn minst. Tot mijn treurnis wacht mij niets groots; het inzicht komt als een klap in mijn gezicht. In de maanden na de coaching wordt de weerstand kleiner en het verdriet om het verlies van wat ooit nog komen ging groter. Ben ik dan niet bijzonder? Geen uitverkorene van het lot? Komt er geen champagne op een boot? Nee, het wordt niet meeslepender dan dit, dan dit moment. Dit is het, blijkbaar. Rouw wisselt af met een rustiger gemoed. Ik oefen met alledaagse dingen en mediteer.Het inzicht
Mijn verlangen naar ‘ooit’ – een kans om het verleden te fixen of om een toekomstige mogelijkheid te benutten – blijkt niet gemakkelijk los te laten. Het verlangen blijft in verschillende vormen terugkomen: contacten die ik blijf aanhouden (‘ooit zullen we het weer net zo gezellig hebben als toen’), spullen die ik niet weg durf te gooien (‘misschien heb ik of een ander dit ooit nog nodig’), gevoelens die ik niet uitspreek (‘ooit zal ik dat nog wel doen’), studieboeken die al jaren ongelezen in mijn kast staan (‘ga ik ooit nog doen zodat ik ooit nog…’), kledingstukken die ik al jaren niet meer draag (‘ooit ga ik terug naar maat 36’). Het zijn potentiële mogelijkheden die het heden op slot zetten. De gedachten aan ‘ooit’ vernauwen zich tot een verlangen dat me mijn onbevangenheid ontneemt. Er is geen ruimte voor dit moment. Ondanks dat ik rationeel wel weet dat het verleden klaar is en de toekomst ongewis, is alleen het hebben van dit inzicht niet genoeg. ’Een verandering is pas een verandering als je lichaam het doet’, zegt Yvonne tegen me. Ik voel mijn maag zich omdraaien: ik kan niet meer veilig in mijn inzicht blijven zitten, ik moet in actie komen.De verandering
En zo sta ik weer voor mijn boekenkast. De bloemen zijn inmiddels uitgebloeid, bevroren zelfs. Ik pak een boek en houd het even in mijn handen. In gedachten verander ik ‘ooit’ naar ‘nooit’. Dan leg ik het in de doos voor de kringloop. Zo ga ik nog even verder, totdat niet alleen mijn boekenkast maar elke volle la is opgeruimd. Met elk loslaten wordt ‘ooit’ langzaam ‘nu’. Het valt me in: het loslaten van spullen betekent het loslaten van mijn verlangen naar anders. Na het opruimen zie ik minder spullen in de ruimte en meer ruimte om mijn spullen. Ik voel me lichter en tevreden. Ik merk dat de ruimte in mezelf is gegroeid en daarmee ook de ruimte voor de ander en wat er zich in het moment voordoet. Ik hoor de huisbel, wie zou dat zijn? Ik open de deur: een buurmeisje vraagt om een heitje voor karweitje. Waar ik eerder meteen ’nee, geen tijd want moet nog zoveel’ had gezegd, geef ik haar nu een bezem voor het stoepje. Ik glimlach want precies… dit is het.ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Verslag boomplantdag Woerden
Twijfelmoedig | De moed om niet-te-weten
Wat nam ik mee uit Taiwan?
De aanslagen in Parijs hebben me gelukkig gemaakt
Verslag themadag over: toeval
Over inzicht, aandacht en vreugde