Column
Ik ben niet wat ik voel
Ik mediteer nu anderhalf jaar en merk dat ik me steeds minder identificeer met mijn gedachtes en gevoelens.
Toen ik in India werkte als fotograaf, zag ik op een dag een bedelaar staan. Tientallen mensen liepen aan hem voorbij. Niemand keek hem aan. Ik zat op dat moment in een taxi op weg naar een klus, en de taxi stond in de file. Ik had alle tijd om de situatie te observeren. Het gezicht van de bedelaar zag er zo onwaarschijnlijk verdrietig uit, dat de tranen als vanzelf over mijn wangen stroomden. Zo eenzaam te midden van al die mensen. In dat ene ogenblik besefte ik: het meest waardevolle cadeau wat je iemand kunt geven is
liefdevolle aandacht.
Ik was destijds 26 jaar en in de veronderstelling dat ik in mijn eentje door mentale overpeinzingen de antwoorden op al mijn vragen kon vinden. Op die drukke straat in Bangelore kreeg ik een
sneak preview van een waarheid die ik pas jaren later heb leren benutten. Voordat ik begon met mediteren was er maar weinig liefdevolle aandacht voor mijn innerlijke belevingswereld. Ik probeerde mijn gevoelswereld een bepaalde kant op te sturen. Maar hoe harder ik mijn best deed, hoe slechter ik me ging voelen. Als kind had ik geleerd dat bepaalde emoties er niet mochten zijn; omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen, heb ik lang mijn best gedaan bepaalde gebieden van mijn emotionele wereld te negeren. Uiteraard zonder succes.
Op een gegeven moment werd ik me bewust van dit patroon. Ik merkte mijn innerlijke dialogen op, en realiseerde me dat mijn neiging tot overpeinzen mij geen wezenlijke antwoorden had gebracht. Ik wilde leren mijn stemmingen en gedachtes liefdevoller tegemoet te treden maar ik wist niet hoe. Ik werd lang voortgedreven door de onbewuste
oerbubbel: je moet het allemaal alleen doen.
Ik schreef me in voor een introductiecursus zenmeditatie. Dit was de eerste keer dat ik bereidwillig onderdeel werd van een groep. Ik oefende in de groep voorzichtig het observeren van mijn gedachtes. Het verwonderde mij hoe makkelijk de geest conclusies trekt en oordeelt. De aanwezigheid van de anderen zette allerlei bubbels in werking. Inmiddels heb ik al een aantal hordes genomen. Mediteren in een groep is een verademing gebleken. De aanwezigheid van mijn stille bondgenoten verscherpt mijn concentratie en verdiept mijn meditatie. Hun innerlijke zoektocht is gelijk aan de mijne – dat verbroedert. Een aangenaam en onbekend gevoel voor iemand die altijd solo vloog.
Ik mediteer nu anderhalf jaar en merk dat ik me steeds minder identificeer met mijn gedachtes en gevoelens. Het gevolg is dat het oordeel vaker uitblijft. Als ik nu terugdenk aan de bedelaar in Bangelore, besef ik dat mijn tranen destijds voortkwamen uit de herkenning van de eenzaamheid. Mijn oerbubbel had mij ongemerkt heel eenzaam gemaakt. Gelukkig hoef ik het nu
niet meer alleen te doen.
Marleen Noordergraaf
Projecties bij Pasen
Ontdek de kracht van acceptatie
Zen en de bubbelkamer
Door zen plan uitgevoerd
Vertrouwen ontwikkelen
Bevrijd van hoop?