ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
(c) Rients
Mijn wedergeboorte
Evert Jan Kema, Zen.nl Amersfoort
Toen ik me drie-en-een-half jaar geleden op een ochtend in maart ging scheren, merkte ik iets heel merkwaardigs op. Het scheerschuim voelde dik aan en het beet op mijn wang. Ik keek wat ik in mijn hand had en zag dat ik een tube tandpasta vasthield. Het verwonderde me, en ik probeerde de tandpasta van mijn huid af te halen. Toen dat min of meer gelukt was, wist ik niet wat ik moest doen. Ik probeerde het nog een keer, maar gebruikte weer de tube tandpasta. Het kwam niet bij me op om de scheerschuim te gebruiken. Ik kleedde me aan en liep ongeschoren naar beneden. Yvonne, mijn partner, was nog niet naar haar werk en wachtte op me om dag te zeggen. Ze zag me in de deuropening staan en vroeg waarom ik mijn bril niet op had. Ik stond daar zonder bril en ik had de knoopjes van mijn vest scheef vastgemaakt. Yvonne vroeg hoe het ging en waarom ik er zo uitzag. Ik wist het niet en herhaalde wat ze zei. Dit was een heel rare situatie.
Letters zoeken
Die ochtend zou ik naar mijn
introductiegroep in Amersfoort gaan om les te geven over de Hartsutra. Yvonne zei dat ze mijn les zou overnemen, en dat het het beste was als ik weer naar bed zou gaan. Na een klein uurtje maakte Yvonne mij wakker en zei dat Daido uiteindelijk mijn les had overgenomen. Ze maakte zich grote zorgen en stelde voor om naar de huisarts te gaan. Ze vroeg nog iets aan me, maar in mijn herinnering herhaalde ik steeds wat ze zei. Ik voelde me heel rustig en vredig en liet me meevoeren. De huisarts vermoedde dat ik een herseninfarct had en verwees me direct door naar het ziekenhuis. We gingen er samen met de auto naar toe. Daar aangekomen lag ik al snel onder de hersenscan. De artsen constateerden inderdaad een herseninfarct en ik werd opgenomen in een
stroke unit.
Ik herinner me dat ik al die tijd heel rustig was en er een soort vrede over me was neergedaald. Yvonne, familie en vrienden om me heen maakten zich grote zorgen, maar ik voelde een diepe vrede en verwonderde me over de dingen die opeens niet meer zo vanzelfsprekend waren, zoals het beantwoorden van een sms-bericht. Mijn vingers konden op het toetsenbord niet zomaar de letters vinden. Ik ging alle letters langs totdat ik de letter had gevonden waar ik aan dacht. De volgende dag probeerde ik weer een bericht te beantwoorden. Dat ging nog zoals de vorige dag. Ieder normaal mens zou zich daar grote zorgen om maken, maar ik vond het wel grappig en dacht: Dat komt wel in orde. De derde dag ging het zoeken van de letters wat beter. Ik vond het wel leuk dat ik daar vooruitgang in boekte.
Onverwacht inzicht
Ondertussen werd ik in het ziekenhuis aan allerlei testen onderworpen. Ik weet nog dat ik op de computer een reis moest opzoeken. Daar had ik grote moeite mee, omdat ik niet op het idee kwam om de muis te gebruiken. Het was alsof ik links en rechts door elkaar haalde. Het schrijven ging ook beroerd. Op de gang van het ziekenhuis botste ik overal tegenaan. Het leek erop dat mijn denkbeeldige midden was verschoven.
Gelukkig verbeterde dit tijdens de revalidatie van ruim twee maanden. Ik merk nu nog dat ik sneller moe ben en gevoeliger voor prikkels. Ook zijn er subtielere veranderingen die ik moeilijk onder woorden kan brengen. Ik heb in het verleden altijd veel vertrouwen geput uit mijn ratio, en dat vertrouwen is minder vanzelfsprekend geworden.
In die tijd raakte ik geïnspireerd door een
Ted-talk van een Amerikaanse neurologe, Jill Bolte Taylor, die een hersenbloeding had overleefd. Ze had er ook een boek over geschreven en
Rients, mijn zencoach raadde me aan dat te lezen en te herlezen. In
Onverwacht inzicht herkende ik veel van wat zij beschrijft. Het boek gaat over het verschil tussen je linker- en rechterhersenhelft, tussen ratio en gevoel. Jill Bolte Taylors onverwachte inzicht is dat diepe innerlijke vrede, een gedachte of een gevoel, niet ver van ons verwijderd is. Je hoeft maar een stapje opzij te doen in je gedachte of gevoel en je vindt echt innerlijke vrede. Voor innerlijke vrede gebruikte ik het woord zorgeloosheid. Het is een gevoel van warmte en liefde.
In de eerste weken na mijn infarct merkte ik dat mijn vermogen om me zorgen te maken volledig afwezig was. Ik ervoer deze toestand als een soort van verlichting, het voelde heel prettig. Toch kun je deze toestand van zorgeloosheid geen verlichting noemen, omdat die niet geïntegreerd is. Ik heb weer geleerd me zorgen te maken en na te denken over van alles en nog wat, om zo weer de dagelijkse beslissingen te kunnen nemen.
Einstein
Een mooi citaat van Einstein dat Jill Bolte Taylor in haar boek aanhaalt beschrijft haar herstelproces en daar putte ook ik kracht uit: ‘Ik moet bereid zijn om op te geven wat ik ben om te worden wat ik zal zijn.’ Met andere woorden: als je wilt veranderen, moet je oude ideeën over jezelf kunnen loslaten. Dit was een lastig proces, omdat na verloop van tijd ook de dagelijkse zorgen weer terugkwamen. Ik had het vaststaande idee om weer naar mijn oude functioneren terug te keren. Op een aantal punten is dat niet mogelijk. Dit idee moet ik loslaten om te kunnen veranderen en te worden wat ik zal zijn. Vaak is dat moeilijk, maar meestal ook hoopgevend. Ik word mijn eigen versie 2.0 en die laat meer van zichzelf zien, zoals nu, in het schrijven over en delen van mijn verhaal met de lezer. Mijn 2.0 is een gevoeliger versie die zich kwetsbaar durft op te stellen.
Van deze gelegenheid wil ik graag gebruikmaken om Yvonne en heel veel anderen die mij zo bijzonder goed gesteund hebben met hun professionele en/of vriendschappelijk inzet, hulp en belangstelling. Ook mijn zencursisten wil ik nadrukkelijk noemen, door wie ik me in dit hele proces gedragen heb gevoeld en die de indruk wekken ook gelukkig te zijn met mijn versie 2.0.
Projecties bij Pasen
Ontdek de kracht van acceptatie
Zen en de bubbelkamer
Door zen plan uitgevoerd
Vertrouwen ontwikkelen
Bevrijd van hoop?