ZenActueel:
Iedere dag inspiratie voor een zenvol leven
Boos tijdens sesshin
Nieuwe baan
Het is 1 juni. De dag waarop ik aan mijn nieuwe baan ben begonnen. De week waarin ik afscheid neem van mijn oude, vertrouwde team en ook van mijn oude bekende zengroepje op woensdagochtend. Het is ook het begin van de meteorologische zomer en dat is te merken. Na de natste lente sinds decennia breken er drogere en zonniger tijden aan. En zo ook deze donderdag die begint met een frisse wind en veel zon. Het voelt allemaal als een nieuwe begin, vooral ook door de inzichten die ik opdeed in de net afgelopen mei-sesshin.Coachgesprek
Ondanks de drukte op de weg ben ik mooi op tijd bij de zendo in Utrecht waar Floor al op me wacht voor ons coachgesprek. Ze zit op haar vertrouwde plek aan de lange tafel. Soms zit ze daar met een boek, maar deze keer met haar laptop. Er wordt thee gezet en we nemen plaats in de zitjes. Op voorhand van het coachgesprek heb ik nagedacht over mijn coachvraag, maar ik voelde vooral de behoefte om verslag te doen van de afgelopen sesshin en van mijn inzichten en de gevolgen daarvan. “Hoe zit je erbij?” vraagt Floor. En ik kan zeggen dat ik me op dit moment rustig voel. Eindelijk. Het was de afgelopen weken wel echt anders. Ik heb de sesshin niet bepaald als een pretje ervaren en merkte daar de afgelopen weken nog heel erg de nasleep van. Ik kan het niet anders samenvatten dan dat de sesshin zowel Yin als Yang bevatte.Voorzingen
De eerste helft van de sesshin heb ik, achteraf gezien, goed doorstaan. Ik vond mijn samu, het voorzingen van de sutra's, erg leuk om te doen. Ik zat op een mooie plek achter in de zendo. Het was er licht, de ramen stonden open, je kon de vogels horen fluiten en het zingen ging goed. De spanning zoals ik die vorig jaar heb ervaren bij het zingen, was er niet. Ik voelde me gegrond en van daaruit zong ik. En dat voelde goed. Tuurlijk had ik mijn uitdagingen. Mijn brein bijvoorbeeld kon maar niet stoppen met het produceren van creatieve ideeën. Het voelen van het vlammetje dat wil creëren en ging tekenen en dichten in de pauzes. Een eindeloze stroom… en zie dan maar eens je ademhaling te volgen. Het maakte me onrustig. Ook speelde de koan die ik tijdens dokusan van Floor had gekregen: wat is mijn opdracht? Geen idee. Ik voelde het wel, maar kon de vorm niet te pakken krijgen. En ondanks dat ik weet dat als je er heel hard naar op zoek gaat, het zich juist niet laat vinden, was het lastig om alleen maar de vraag het werk te laten doen.Donkere plek
Vanaf woensdagmiddag ‘eindigde’ mijn samu. Ik droeg het over aan iemand anders en wisselde ook fysiek van plek. Ik had al gezien dat de andere voorzanger op de donkerste plek in de zendo zat. Al jaren kies ik bewust voor een plek in het licht en vermijd de donkere krochten van de zendo, maar nu ontkwam ik er niet aan. Het lot. De toevalligheid. Het moest zo zijn.Zwemmen
Ik had me ook voorgenomen om direct na de theeceremonie te gaan zwemmen. We zaten in een nieuw hotel met een binnenzwembad. Maandag en dinsdag was ik ook al naar het zwembad gegaan, maar daar was het toen zo druk dat ik nauwelijks baantjes kon trekken. Op woensdag ging ik nu goed voorbereid, met handdoek en zwemkleding alvast bij me, direct na de theeceremonie naar het zwembad en “yes” ik lag er als eerste in. Een nog rimpelloos zwembad lachte me toe en voordat de volgende zwemmer er was, had ik al een kwartier flink baantjes kunnen trekken. Zoveel mogelijk op mijn rug, zodat mijn nek niet te hard hoefde te werken. Voldaan keerde ik terug naar mijn kamer.Hoofdpijn
Niet heel veel later voelde ik de hoofdpijn opkomen. Een strakke spierspanning vanuit mijn nek, schouders en kaken die zich als een strakke helm over mijn hoofd verspreidde. Een druk op mijn slapen die zorgde voor disbalans en misselijkheid. Mijn jarenlange ervaring met deze vorm van hoofdpijn heeft me geleerd dat het dagen kan duren, voordat de ‘spierpijn’ afneemt. En ik weet me er even geen raad mee. De sesshin is fysiek al zwaar genoeg zonder deze klachten en dan begint mijn struggle. Hoe ga ik dit volhouden? We zijn pas net op de helft. Het zou vanaf nu makkelijker moeten worden, niet zwaarder. En ik stoei en ik stoei. Ik schrijf meermaals in mijn schriftje dat ik naar huis wil. Waarom maak ik het mezelf zo zwaar? Wat doe ik mezelf toch elke keer aan? Wie zegt dat dit nodig is? Is een weekendsesshin niet goed genoeg? En ga zo maar door.Neerwaartse spiraal
Wederom een stroom aan gedachten, maar deze keer in een neerwaartse spiraal. Ik voel me zielig en ellendig. Zien jullie dan niet dat ik het zwaar heb? En niet alleen deze sesshin, maar al jaren. Jaaaaaren!! En weten jullie wat ik allemaal al geprobeerd heb? Fysiotherapie, kaakfysio, manuele fysio, de kaakchirurg, een osteopaat (2x), de acupuncturist, kaakyoga, een orthomoleculair arts. En wat ik ervoor aangeschaft heb? Een apparaat voor nekmassage, gewichten, een dynaband, een yogamat, een bitje tegen het klemmen, een speciaal hoofdkussen, een ander speciaal hoofdkussen. En wat heeft het geholpen? Niks. Weten jullie wat ik allemaal al heb moeten laten voor die hoofdpijn? Mijn huishouden, het verven van een muurtje, het opknappen van een kastje, het badmintonnen of pingpongen op de camping met mijn zoon, het hardlopen en stevig wandelen, een deel van mijn sociale leven, mijn vrijheid om gewoon te kunnen doen waar ik zin in heb, de vanzelfsprekendheid dat het gewoon kan.Boosheid
En dan breekt er iets. Ik ben boos. Ik ben zó boos dat dit mij overkomt. En de tranen blijven maar stromen. Ik mag niet snotteren of snuiten in de zendo, dus het loopt in straaltjes mijn nek in en ik kan maar niet stoppen. Al het opgekropte verdriet van mijn worsteling en mijn zoektocht komt eruit. En ik kom tot het besef dat ik een fysieke beperking heb. Een handicap. Je ziet het niet aan de buitenkant. Het ontstaan ervan is onduidelijk. Maar het is er wel. En het is er al heel lang. En het is heel bepalend geworden in mijn leven. Al die jaren van hoofdpijn en zoeken en hopen op een oplossing hebben me zo ontzettend veel energie gekost en me met regelmaat uitgeput. Het besef dat het anders moet, komt als een mokerslag binnen.Luisteren naar mijn lichaam
Het wordt tijd om écht te gaan luisteren naar mijn lichaam. Als mijn lijf voor 50% energie heeft, moet ik mijn week ook niet voller stoppen dan voor 50%... of eigenlijk nog minder. Het vraagt om keuzes. Ik twijfelde nog of ik het filiaal van Zen.nl Breda over wilde nemen, maar dit inzicht geeft de doorslag. Het gaat gewoon niet. Én mijn gewone baan, én een filiaal runnen, is te veel van het goede. Het wordt vooral tijd om voldoende ruimte in te gaan bouwen om ook te kunnen herstellen als de hoofdpijn zich weer aandient. Het wordt tijd om iets te gaan doen als mijn lichaam het ook toelaat. Het wordt tijd voor ontspanning. Het wordt tijd om over te stappen op groene stroom en het doen met dat wat er is. In dit geval omgaan met een lijf dat geen grote fysieke belasting aankan.Inzicht
Vanaf dat moment zit ik ook lekkerder op mijn mat. De pijn is niet weg. Ik ga die avond tijdens yaza op een stoel zitten en de volgende dag tijdens ‘sport’ een uurtje slapen. Ik voel dat er meer ruimte ontstaat. Ik krijg weer meer oog voor mijn omgeving en mijn creatieve geest gaat aan de slag met het maken van mini-tuintjes met materiaal uit de natuur. Boomschors, takjes, mos, gras, bladeren. Het doen met dat wat er is, heeft een diepere betekenis voor me gekregen en komt op deze manier tot uiting.Inzicht en ruimte
Op zaterdag sluit ik de sesshin goed af. In de weken die volgen ben ik mijn verhaal gaan delen, met mijn vriend, mijn ouders, vriendinnen en met mijn cursisten. Het helpt me om te delen. Soms is het dan ook wel lastig om nog allemaal tips en ideeën te krijgen van wat ik nog zou kunnen proberen. Dan voel ik toch weer de hoop oplaaien. En ik zeg niet dat ik nooit meer iets ga proberen, maar ik gun mezelf nu vooral de rust om even niks meer te proberen. Het voornemen is om zo min mogelijk te plannen, behalve vooral lege weekenden en avonden. Wennen aan de nieuwe baan. Mijn lessen op vrijdagochtend verzorgen en verder even niks extra’s. En dat is nog best lastig, omdat er altijd leuke nieuwe voorstellen voorbijkomen. Dus het is ook een oefening in ‘nee’ zeggen. Floor zegt hierop ‘we willen niks liever dan ruimte, maar het is ook beangstigend’. Ik herken dat nu. Ik voel de angst om iets te missen of een kans voorbij te laten gaan, maar het vooruitzicht van een lege agenda vind ik echt heerlijk. Dat stemt me per definitie al rustiger.Data komende sesshins
Van 14 t/m 20 januari 2024 o.l.v. Remko de Beer (nog enkele plaatsen vrij)Van 7 t/m 13 april 2024 o.l.v. Floor Rikken
Van 14 t/m 20 april 2024 o.l.v. Yvonne Visser
Van 23 t/m 29 juni 2024 o.l.v. Rients Ritskes
Van 6 t/m 12 oktober 2024 o.l.v. Arthur Nieuwendijk
ZenActueel Blog
Aanbevolen links:
Zen Incompany
Zen.nl winkel
ZenActueel nieuwe artikelen
Mediteren op vakantie: ‘dit is de zin van het leven.’
Een fijne vakantie Het werkt altijd
Ben jij een Party-Pooper? Wat is het en wat doe je ertegen?
Zenleraar Joke Batink vertelt: ‘Het leven is geen generale repetitie’
Felicitaties voor Arthur
Ingrid over haar cursus zenmeditatie